Elə şeirlər var ki, onları dinlərkən kövrəlmək, duyğulanmaq, hansısa xatirəyə dalmaq öz əlində deyil.
Məhz bu şeiri dinləyəndə ağlamışam. Xüsusən də şairin öz ifasında. Söhbət şeirdə olan poeziyadan getmir. Elə şeirlər olur ki, poeziyası digər şeirlərdən zəif olsa da ruh və enerjini iliyinə kimi duyursan.Səninçün yazıldığını düşünürsən. Ya da bütün ayrılıqları bu şeirlərlə xatırlayırsan. Ya da qəlbinin bir küncündə ilişib qalan hamıdan gizlətdiyin bir xatirə üçün kövrəlirsən. Bəlkə də şeir bəhanədir.
Cəmi bir neçə şeir……..
