Hər millətin ruhunda bir Tanrı yatır. Bizim Tanrımız təbiətin içində idi — torpağın qoxusunda, küləyin səsində, daşın səssizliyində. Amma bir gün özgə dəyərlərə meyl etdik, yad allahların kölgəsinə sığındıq. O gündən ruhumuz zəiflədi, damarlarımızda axan torpaq istiliyi soyudu. Biz bu yadlaşmaya “müasirlik” adını verdik, amma əslində öz kimliyimizi itirdik.
Zaman keçdikcə unutduq kökümüzü, dillərimizi, əcdadlarımızın eşq və dərdlərini. Tarixin sükutunda bizə yol göstərən nəsilləri dinləmək əvəzinə, ekranların işığında yalançı hekayələrə sarıldıq. Və indi qarşımızda dayanan manqurtlar — bəli, onlar bizim keçmişimizin yetim qalan övladlarıdır. Öz kökünü tanımayan, amma bizə dərs keçən manqurtlar.
Manqurt ruhu yalnız fərdlərdə deyil, toplumsal şüurda da yayıldı. Dəyərlərimizi ayaqlar altına atdıq, yad ideyaların qurbanı olduq. Qədim dağlar, çaylar, torpağın özü susdu; amma içimizdə bir səs hələ də qışqırır: “Kim olduğunu unutma!” Bu səs bizə öz kimliyimizi xatırladır, amma çox gec olmadan ona qulaq verməliyik.
Yadlaşmanın faciəsi yalnız keçmişin itirilməsi deyil. O, həm də gələcəyin taleyinə damğasını vurur. Kökünü bilən xalq özünü tanıyır, güclənir, hər fırtınadan sonra yenidən doğulur. Amma köksüz, kimliyini unutmuş bir millət isə küləklə sürüklənir, yad torpaqlara bağlı qalır.
Bizim vəzifəmiz isə aydındır: ruhumuzdakı Tanrını oyatmaq, torpağın nəfəsini duymaq, küləyin səsini dinləmək, daşın səssizliyində hələ də yaşayan əcdad səsini eşitmək. Öz kökümüzü tanımaq və yadlaşmaya qarşı dayana bilmək — bu, bugünkü faciənin qarşısını almağın yeganə yoludur.
Çünki yadlaşmanın faciəsi, əslində, özünü unutmuş bir xalqın faciəsidir.
